Zadanie: Stała równowagi reakcji syntezy jodowodoru wynosi 50. Ile moli wodoru należy użyć do reakcji z jednym molem jodu, aby wydajność reakcji wyniosła 90%? Rozwiązanie: Zacznijmy od napisania równania reakcji oraz wzoru na stałą: H2 + I2 ⇌ 2HI K = [HI]^2 / ([H2] * [I2]) Co to stała dysocjacji? Wzory na stałą dysocjacjiStała dysocjacji to bardziej precyzyjnie stała równowagi reakcji dysocjacji określana symbolem K. Jest ona wielkością charakteryzującą elektrolity słabe i średnie. Stała dysocjacji jest równa stosunkowi iloczynu stężeń jonów do stężeń cząsteczek niezdysocjowanych w danej temperaturze.Jeżeli w roztworze elektrolitu ustala Zadanie 14. Arkusz CKE chemia maj 2010 rozszerzony (2 punkty) W temperaturze 700 K stężeniowa stała równowagi reakcji opisanej równaniem: CO (g)+ H 2 O (g) ⇄ CO 2 (g)+ H 2 (g) ma wartość 9,0. Do reakcji tej użyto pary wodnej (H 2 O) oraz gazu syntezowego, czyli mieszaniny CO i H 2, zamiast czystego CO. Reakcję prowadzono w układzie Zadania z chemii - Równowaga chemiczna - z odpowiedziami. Stężeniowa stała równowagi reakcji otrzymywania tetratlenku diazotu. Wpływ zmiany temperatury Stała równowagi – ile moli wody należy wprowadzić do reaktora ? Procesy równowagowe, Stała równowagi. Przejdź do zadania →. Vay Nhanh Fast Money. W roku 2022 matura zostanie również przeprowadzona na podstawie wymagań egzaminacyjnych, a nie jak do roku 2020 na podstawie wymagań określonych w podstawie programowej. Spis treści III etap edukacyjny 1. Substancje i ich właściwości. 2. Wewnętrzna budowa materii. 3. Reakcje chemiczne. 4. Powietrze i inne gazy. 5. Woda i roztwory wodne. 6. Kwasy i zasady. 7. Sole. 8. Węgiel i jego związki z wodorem. 9. Pochodne węglowodorów. Substancje chemiczne o znaczeniu biologicznym. IV etap edukacyjny - poziom podstawowy 1. Materiały i tworzywa pochodzenia naturalnego. 2. Chemia środków czystości. 3. Chemia wspomaga nasze zdrowie. Chemia w kuchni. 4. Paliwa - obecnie i w przyszłości. 5. Chemia opakowań i odzieży. IV etap edukacyjny - poziom rozszerzony 1. Atomy, cząsteczki i stechiometria chemiczna. 2. Struktura atomu - jądro i elektrony. 3. Wiązania chemiczne. 4. Kinetyka i statyka chemiczna. 5. Roztwory i reakcje zachodzące w roztworach wodnych. 6. Reakcje utleniania i redukcji. 7. Metale. 8. Niemetale. 9. Węglowodory. 10. Hydroksylowe pochodne węglowodorów - alkohole i fenole. 11. Związki karbonylowe - aldehydy i ketony. 12. Kwasy karboksylowe. 13. Estry i tłuszcze. 14. Związki organiczne zawierające azot. ⇑III etap edukacyjny⇑1. Substancje i ich opisuje właściwości substancji będących głównymi składnikami stosowanych na co dzień produktów np. soli kamiennej, cukru, mąki, wody, miedzi, żelaza; wykonuje doświadczenia, w których bada właściwości wybranych substancji;2) przeprowadza obliczenia z wykorzystaniem pojęć: masa, gęstość i objętość;3) obserwuje mieszanie się substancji; opisuje ziarnistą budowę materii; tłumaczy, na czym polega zjawisko dyfuzji, rozpuszczania, mieszania, zmiany stanu skupienia;4) wyjaśnia różnice pomiędzy pierwiastkiem a związkiem chemicznym;5) klasyfikuje pierwiastki na metale i niemetale; odróżnia metale od niemetali na podstawie ich właściwości;6) opisuje cechy mieszanin jednorodnych i niejednorodnych;7) opisuje proste metody rozdziału mieszanin i wskazuje te różnice między właściwościami fizycznymi składników mieszaniny, które umożliwiają ich rozdzielenie; sporządza mieszaniny i rozdziela je na składniki (np. wody i piasku, wody i soli kamiennej, kredy i soli kamiennej, siarki i opiłków żelaza, wody i oleju jadalnego, wody i atramentu).⇑2. Wewnętrzna budowa odczytuje z układu okresowego podstawowe informacje o pierwiastkach (symbol, nazwę, liczbę atomową, masę atomową, rodzaj pierwiastka - metal lub niemetal);2) opisuje i charakteryzuje skład atomu (jądro: protony i neutrony, elektrony); definiuje elektrony walencyjne;3) ustala liczbę protonów, elektronów i neutronów w atomie danego pierwiastka, gdy dana jest liczba atomowa i masowa;4) wyjaśnia związek pomiędzy podobieństwem właściwości pierwiastków zapisanych w tej samej grupie układu okresowego a budową atomów i liczbą elektronów walencyjnych;5) definiuje pojęcie izotopu, wyjaśnia różnice w budowie atomów izotopów wodoru;6) opisuje, czym różni się atom od cząsteczki; interpretuje zapisy H2, 2H, 2H2 itp.;7) opisuje rolę elektronów walencyjnych w łączeniu się atomów;8) na przykładzie cząsteczek H2, Cl2, N2, CO2, H2O, HCl, NH3 opisuje powstawanie wiązań atomowych (kowalencyjnych); zapisuje wzory sumaryczne i strukturalne tych cząsteczek;9) ustala dla prostych związków dwupierwiastkowych, na przykładzie tlenków: nazwę na podstawie wzoru sumarycznego; wzór sumaryczny na podstawie nazwy.⇑3. Reakcje opisuje różnice w przebiegu zjawiska fizycznego i reakcji chemicznej; podaje przykłady zjawisk fizycznych i reakcji chemicznych zachodzących w otoczeniu człowieka; planuje i wykonuje doświadczenia ilustrujące zjawisko fizyczne i reakcję chemiczną;2) zapisuje odpowiednie równania; wskazuje substraty i produkty; dobiera współczynniki w równaniach reakcji chemicznych; obserwuje doświadczenia ilustrujące typy reakcji i formułuje wnioski;3) definiuje pojęcia: reakcje egzoenergetyczne (jako reakcje, którym towarzyszy wydzielanie się energii do otoczenia, np. procesy spalania) i reakcje endoenergetyczne (do przebiegu których energia musi być dostarczona, np. procesy rozkładu - pieczenie ciasta);4) oblicza masy cząsteczkowe prostych związków chemicznych; dokonuje prostych obliczeń związanych z zastosowaniem prawa stałości składu i prawa zachowania masy.⇑4. Powietrze i inne wykonuje lub obserwuje doświadczenie potwierdzające, że powietrze jest mieszaniną; opisuje skład i właściwości powietrza;2) opisuje właściwości fizyczne i chemiczne azotu, tlenu, wodoru, tlenku węgla(IV); planuje i wykonuje doświadczenia dotyczące badania właściwości wymienionych gazów;3) pisze równania reakcji otrzymywania: tlenu, wodoru i tlenku węgla(IV) (np. rozkład wody pod wpływem prądu elektrycznego, spalanie węgla);4) opisuje rdzewienie żelaza i proponuje sposoby zabezpieczania produktów zawierających w swoim składzie żelazo przed rdzewieniem;5) planuje i wykonuje doświadczenie pozwalające wykryć CO2 w powietrzu wydychanym z płuc.⇑5. Woda i roztwory bada zdolność do rozpuszczania się różnych substancji w wodzie;2) opisuje budowę cząsteczki wody; wyjaśnia, dlaczego woda dla jednych substancji jest rozpuszczalnikiem, a dla innych nie; podaje przykłady substancji, które rozpuszczają się w wodzie, tworząc roztwory właściwe; podaje przykłady substancji, które nie rozpuszczają się w wodzie, tworząc koloidy i zawiesiny;3) planuje i wykonuje doświadczenia wykazujące wpływ różnych czynników na szybkość rozpuszczania substancji stałych w wodzie;4) opisuje różnice pomiędzy roztworem rozcieńczonym, stężonym, nasyconym i nienasyconym;5) odczytuje rozpuszczalność substancji z wykresu jej rozpuszczalności; oblicza ilość substancji, którą można rozpuścić w określonej ilości wody w podanej temperaturze.⇑6. Kwasy i definiuje pojęcia: wodorotlenku, kwasu; rozróżnia pojęcia wodorotlenek i zasada; zapisuje wzory sumaryczne najprostszych wodorotlenków: NaOH, KOH, Ca(OH)2, Al(OH)3 i kwasów: HCl, H2SO4, H2SO3, HNO3, H2CO3, H3PO4, H2S;2) opisuje budowę wodorotlenków i kwasów;3) planuje i/lub wykonuje doświadczenia, w wyniku których można otrzymać wodorotlenek, kwas beztlenowy i tlenowy (np. NaOH, Ca(OH)2, Al(OH)3, HCl, H2SO3); zapisuje odpowiednie równania reakcji;4) opisuje właściwości i wynikające z nich zastosowania niektórych wodorotlenków i kwasów;5) wyjaśnia, na czym polega dysocjacja elektrolityczna zasad i kwasów; zapisuje równania dysocjacji elektrolitycznej zasad i kwasów; definiuje kwasy i zasady (zgodnie z teorią Arrheniusa);6) wskazuje na zastosowania wskaźników (fenoloftaleiny, wskaźnika uniwersalnego); rozróżnia doświadczalnie kwasy i zasady za pomocą wskaźników;7) wymienia rodzaje odczynu roztworu i przyczyny odczynu kwasowego, zasadowego i obojętnego.⇑7. wykonuje doświadczenie i wyjaśnia przebieg reakcji zobojętniania (np. HCl + NaOH);2) pisze wzory sumaryczne soli: chlorków, siarczanów(VI), azotanów(V), węglanów, fosforanów(V), siarczków; tworzy nazwy soli na podstawie wzorów i odwrotnie;3) pisze równania reakcji dysocjacji elektrolitycznej wybranych soli;4) pisze równania reakcji otrzymywania soli (reakcje: kwas + wodorotlenek metalu, kwas + tlenek metalu, kwas + metal, wodorotlenek metalu + tlenek niemetalu);5) wyjaśnia pojęcie reakcji strąceniowej; projektuje i wykonuje doświadczenie pozwalające otrzymywać sole w reakcjach strąceniowych, pisze odpowiednie równania reakcji w sposób cząsteczkowy i jonowy; na podstawie tabeli rozpuszczalności soli i wodorotlenków wnioskuje o wyniku reakcji strąceniowej.⇑8. Węgiel i jego związki z definiuje pojęcia: węglowodory nasycone i nienasycone;2) tworzy wzór ogólny szeregu homologicznego alkanów (na podstawie wzorów trzech kolejnych alkanów) i układa wzór sumaryczny alkanu o podanej liczbie atomów węgla; rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne alkanów;3) obserwuje i opisuje właściwości fizyczne i chemiczne (reakcje spalania) alkanów na przykładzie metanu i etanu;4) wyjaśnia zależność pomiędzy długością łańcucha węglowego a stanem skupienia alkanu;5) podaje wzory ogólne szeregów homologicznych alkenów i alkinów; podaje zasady tworzenia nazw alkenów i alkinów w oparciu o nazwy alkanów;6) opisuje właściwości (spalanie, przyłączanie bromu i wodoru) oraz zastosowania etenu i etynu;7) projektuje doświadczenie pozwalające odróżnić węglowodory nasycone od nienasyconych.⇑9. Pochodne węglowodorów. Substancje chemiczne o znaczeniu tworzy nazwy prostych alkoholi i pisze ich wzory sumaryczne i strukturalne;2) bada właściwości etanolu; opisuje właściwości i zastosowania metanolu i etanolu; zapisuje równania reakcji spalania metanolu i etanolu; opisuje negatywne skutki działania alkoholu etylowego na organizm ludzki;3) zapisuje wzór sumaryczny i strukturalny glicerolu; bada i opisuje właściwości glicerolu; wymienia jego zastosowania;4) pisze wzory prostych kwasów karboksylowych i podaje ich nazwy zwyczajowe i systematyczne;5) bada i opisuje właściwości kwasu octowego (reakcja dysocjacji elektrolitycznej, reakcja z zasadami, metalami i tlenkami metali);6) wyjaśnia, na czym polega reakcja estryfikacji; zapisuje równania reakcji pomiędzy prostymi kwasami karboksylowymi i alkoholami jednowodorotlenowymi; tworzy nazwy estrów pochodzących od podanych nazw kwasów i alkoholi; planuje i wykonuje doświadczenie pozwalające otrzymać ester o podanej nazwie;7) podaje nazwy wyższych kwasów karboksylowych nasyconych (palmitynowy, stearynowy) i nienasyconych (oleinowy) i zapisuje ich wzory;8) opisuje właściwości długołańcuchowych kwasów karboksylowych; projektuje doświadczenie, które pozwoli odróżnić kwas oleinowy od palmitynowego lub stearynowego;9) klasyfikuje tłuszcze pod względem pochodzenia, stanu skupienia i charakteru chemicznego; opisuje właściwości fizyczne tłuszczów; projektuje doświadczenie pozwalające odróżnić tłuszcz nienasycony od nasyconego;10) opisuje budowę i właściwości fizyczne i chemiczne pochodnych węglowodorów zawierających azot na przykładzie amin (metyloaminy) i aminokwasów (glicyny);11) wymienia pierwiastki, których atomy wchodzą w skład cząsteczek białek; definiuje białka jako związki powstające z aminokwasów;12) bada zachowanie się białka pod wpływem ogrzewania, stężonego etanolu, kwasów i zasad, soli metali ciężkich (np. CuSO4) i soli kuchennej; opisuje różnice w przebiegu denaturacji i koagulacji białek; wylicza czynniki, które wywołują te procesy; wykrywa obecność białka w różnych produktach spożywczych;13) wymienia pierwiastki, których atomy wchodzą w skład cząsteczek cukrów; dokonuje podziału cukrów na proste i złożone;14) podaje wzór sumaryczny glukozy i fruktozy; bada i opisuje właściwości fizyczne glukozy; wskazuje na jej zastosowania;15) podaje wzór sumaryczny sacharozy; bada i opisuje właściwości fizyczne sacharozy; wskazuje na jej zastosowania; zapisuje równanie reakcji sacharozy z wodą (za pomocą wzorów sumarycznych);16) opisuje występowanie skrobi i celulozy w przyrodzie; wymienia różnice w ich właściwościach; opisuje znaczenie i zastosowania tych cukrów; wykrywa obecność skrobi w różnych produktach spożywczych.⇑IV etap edukacyjny - poziom podstawowy⇑1. Materiały i tworzywa pochodzenia opisuje rodzaje skał wapiennych (wapień, marmur, kreda), ich właściwości i zastosowania; projektuje wykrycie skał wapiennych wśród innych skał i minerałów; zapisuje równania reakcji;2) zapisuje wzory hydratów i soli bezwodnych (CaSO4, (CaSO4)2·H2O i CaSO4·2H2O); podaje ich nazwy; opisuje różnice we właściwościach hydratów i substancji bezwodnych; przewiduje zachowanie się hydratów podczas ogrzewania i weryfikuje swoje przewidywania poprzez doświadczenie; wymienia zastosowania skał gipsowych; wyjaśnia proces twardnienia zaprawy gipsowej (zapisuje odpowiednie równanie reakcji);3) wyjaśnia pojęcie alotropii pierwiastków; na podstawie znajomości budowy diamentu, grafitu i fullerenów tłumaczy ich właściwości i zastosowania.⇑2. Chemia środków wyjaśnia, na czym polega proces usuwania brudu, i bada wpływ twardości wody na powstawanie związków trudno rozpuszczalnych; zaznacza fragmenty hydrofobowe i hydrofilowe we wzorach cząsteczek substancji powierzchniowo czynnych;2) wskazuje na charakter chemiczny składników środków do mycia szkła, przetykania rur, czyszczenia metali i biżuterii w aspekcie zastosowań tych produktów; stosuje te środki z uwzględnieniem zasad bezpieczeństwa;3) opisuje tworzenie się emulsji, ich zastosowania.⇑3. Chemia wspomaga nasze zdrowie. Chemia w tłumaczy, na czym mogą polegać i od czego zależeć lecznicze i toksyczne właściwości substancji chemicznych (dawka, rozpuszczalność w wodzie, rozdrobnienie, sposób przenikania do organizmu) aspiryny, nikotyny, alkoholu etylowego;2) opisuje procesy fermentacyjne zachodzące podczas wyrabiania ciasta i pieczenia chleba, produkcji wina, otrzymywania kwaśnego mleka, jogurtów, serów; zapisuje równania reakcji fermentacji alkoholowej i octowej;3) wyjaśnia przyczyny psucia się żywności i proponuje sposoby zapobiegania temu procesowi; przedstawia znaczenie i konsekwencje stosowania dodatków do żywności, w tym konserwantów.⇑4. Paliwa - obecnie i w podaje przykłady surowców naturalnych wykorzystywanych do uzyskiwania energii (bezpośrednio i po przetworzeniu);2) opisuje przebieg destylacji ropy naftowej i węgla kamiennego; wymienia nazwy produktów tych procesów i uzasadnia ich zastosowania;3) wyjaśnia pojęcie liczby oktanowej (LO) i podaje sposoby zwiększania LO benzyny; tłumaczy, na czym polega kraking oraz reforming, i uzasadnia konieczność prowadzenia tych procesów w przemyśle;4) analizuje wpływ różnorodnych sposobów uzyskiwania energii na stan środowiska przyrodniczego.⇑5. Chemia opakowań i klasyfikuje włókna na naturalne (białkowe i celulozowe), sztuczne i syntetyczne, wskazuje ich zastosowania; opisuje wady i zalety; uzasadnia potrzebę stosowania tych włókien.⇑IV etap edukacyjny - poziom rozszerzony⇑1. Atomy, cząsteczki i stechiometria stosuje pojęcie mola (w oparciu o liczbę Avogadra);2) odczytuje w układzie okresowym masy atomowe pierwiastków i na ich podstawie oblicza masę molową związków chemicznych (nieorganicznych i organicznych) o podanych wzorach (lub nazwach);3) oblicza masę atomową pierwiastka na podstawie jego składu izotopowego;4) ustala wzór empiryczny i rzeczywisty związku chemicznego (nieorganicznego i organicznego) na podstawie jego składu wyrażonego w % masowych i masy molowej;5) dokonuje interpretacji jakościowej i ilościowej równania reakcji w ujęciu molowym, masowym i objętościowym (dla gazów);6) wykonuje obliczenia z uwzględnieniem wydajności reakcji i mola dotyczące: mas substratów i produktów (stechiometria wzorów i równań chemicznych), objętości gazów w warunkach normalnych.⇑2. Struktura atomu - jądro i określa liczbę cząstek elementarnych w atomie oraz skład jądra atomowego, na podstawie zapisu AZE ;2) stosuje zasady rozmieszczania elektronów na orbitalach w atomach pierwiastków wieloelektronowych;3) zapisuje konfiguracje elektronowe atomów pierwiastków do Z=36 i jonów o podanym ładunku, uwzględniając rozmieszczenie elektronów na podpowłokach (zapisy konfiguracji: pełne, skrócone i schematy klatkowe);4) określa przynależność pierwiastków do bloków konfiguracyjnych: s, p i d układu okresowego (konfiguracje elektronów walencyjnych);5) wskazuje na związek pomiędzy budową atomu a położeniem pierwiastka w układzie okresowym.⇑3. Wiązania przedstawia sposób, w jaki atomy pierwiastków bloku s i p osiągają trwałe konfiguracje elektronowe (tworzenie jonów);2) stosuje pojęcie elektroujemności do określania (na podstawie różnicy elektroujemności i liczby elektronów walencyjnych atomów łączących się pierwiastków) rodzaju wiązania: jonowe, kowalencyjne (atomowe), kowalencyjne spolaryzowane (atomowe spolaryzowane), koordynacyjne;3) zapisuje wzory elektronowe typowych cząsteczek związków kowalencyjnych i jonów, z uwzględnieniem wiązań koordynacyjnych (np. wodoru, chloru, chlorowodoru, tlenku węgla(IV), amoniaku, metanu, etenu i etynu, NH4+, H3O+);4) rozpoznaje typ hybrydyzacji (sp, sp2, sp3) w prostych cząsteczkach związków nieorganicznych i organicznych;5) określa typ wiązania (σ i π) w prostych cząsteczkach;6) opisuje i przewiduje wpływ rodzaju wiązania (jonowe, kowalencyjne, wodorowe, metaliczne) na właściwości fizyczne substancji nieorganicznych i organicznych.⇑4. Kinetyka i statyka definiuje termin: szybkość reakcji (jako zmiana stężenia reagenta w czasie);2) szkicuje wykres zmian stężeń reagentów i szybkości reakcji w funkcji czasu;3) stosuje pojęcia: egzoenergetyczny, endoenergetyczny, energia aktywacji do opisu efektów energetycznych przemian;4) interpretuje zapis ∆H 0 do określenia efektu energetycznego reakcji;5) przewiduje wpływ: stężenia substratów, obecności katalizatora, stopnia rozdrobnienia substratów i temperatury na szybkość reakcji; planuje i przeprowadza odpowiednie doświadczenia;6) wykazuje się znajomością i rozumieniem pojęć: stan równowagi dynamicznej i stała równowagi; zapisuje wyrażenie na stałą równowagi podanej reakcji;7) stosuje regułę przekory do jakościowego określenia wpływu zmian temperatury, stężenia reagentów i ciśnienia na układ pozostający w stanie równowagi dynamicznej;8) klasyfikuje substancje do kwasów lub zasad zgodnie z teorią Bronsteda-Lowry’ego;9) interpretuje wartości stałej dysocjacji, pH, pKw;10) porównuje moc elektrolitów na podstawie wartości ich stałych dysocjacji.⇑5. Roztwory i reakcje zachodzące w roztworach wykonuje obliczenia związane z przygotowaniem, rozcieńczaniem i zatężaniem roztworów z zastosowaniem pojęć stężenie procentowe i molowe;2) planuje doświadczenie pozwalające otrzymać roztwór o zadanym stężeniu procentowym i molowym;3) stosuje termin stopień dysocjacji dla ilościowego opisu zjawiska dysocjacji elektrolitycznej;4) przewiduje odczyn roztworu po reakcji (np. tlenku wapnia z wodą, tlenku siarki(VI) z wodą, wodorotlenku sodu z kwasem solnym) substancji zmieszanych w ilościach stechiometrycznych i niestechiometrycznych;5) uzasadnia (ilustrując równaniami reakcji) przyczynę kwasowego odczynu roztworów kwasów, zasadowego odczynu wodnych roztworów niektórych wodorotlenków (zasad) oraz odczynu niektórych roztworów soli (hydroliza);6) podaje przykłady wskaźników pH (fenoloftaleina, oranż metylowy, wskaźnik uniwersalny) i omawia ich zastosowanie; bada odczyn roztworu;7) pisze równania reakcji: zobojętniania, wytrącania osadów i hydrolizy soli w formie cząsteczkowej i jonowej (pełnej i skróconej);8) projektuje i przeprowadza doświadczenia pozwalające otrzymać różnymi metodami kwasy, wodorotlenki i sole.⇑6. Reakcje utleniania i wykazuje się znajomością i rozumieniem pojęć: stopień utlenienia, utleniacz, reduktor, utlenianie, redukcja;2) oblicza stopnie utlenienia pierwiastków w jonie i cząsteczce związku nieorganicznego i organicznego;3) wskazuje utleniacz, reduktor, proces utleniania i redukcji w podanej reakcji redoks;4) przewiduje typowe stopnie utlenienia pierwiastków na podstawie konfiguracji elektronowej ich atomów;5) stosuje zasady bilansu elektronowego - dobiera współczynniki stechiometryczne w równaniach reakcji utleniania-redukcji (w formie cząsteczkowej i jonowej).⇑7. opisuje podstawowe właściwości fizyczne metali i wyjaśnia je w oparciu o znajomość natury wiązania metalicznego;2) pisze równania reakcji ilustrujące typowe właściwości chemiczne metali wobec: tlenu (Mg, Ca, Al, Zn), wody (Na, K, Mg, Ca), kwasów nieutleniających (Na, K, Ca, Mg, Al, Zn, Fe, Mn, Cr), rozcieńczonych i stężonych roztworów kwasów utleniających (Al, Cu, Ag);3) analizuje i porównuje właściwości fizyczne i chemiczne metali grup 1. i 2.;4) opisuje właściwości fizyczne i chemiczne glinu; wyjaśnia, na czym polega pasywacja glinu i tłumaczy znaczenie tego zjawiska w zastosowaniu glinu w technice; planuje i wykonuje doświadczenie, którego przebieg pozwoli wykazać, że wodorotlenek glinu wykazuje charakter amfoteryczny;5) przewiduje kierunek przebiegu reakcji metali z kwasami i z roztworami soli, na podstawie danych zawartych w szeregu napięciowym metali;6) projektuje i przeprowadza doświadczenie, którego wynik pozwoli porównać aktywność chemiczną metali, np. miedzi i cynku;7) przewiduje produkty redukcji związków manganu(VII) w zależności od środowiska, a także dichromianu(VI) potasu w środowisku kwasowym; bilansuje odpowiednie równania reakcji.⇑8. opisuje podobieństwa we właściwościach pierwiastków w grupach układu okresowego i zmienność właściwości w okresach - wskazuje położenie niemetali;2) pisze równania reakcji ilustrujących typowe właściwości chemiczne niemetali, w tym reakcje: tlenu z metalami (Mg, Ca, Al, Zn) i z niemetalami (C, S, H2, P), wodoru z niemetalami (Cl2, Br2, O2, N2, S), chloru, bromu i siarki z metalami (Na, K, Mg, Ca, Fe, Cu);3) planuje i opisuje doświadczenia, w wyniku których można otrzymać wodór (reakcja aktywnych metali z wodą i/lub niektórych metali z niektórymi kwasami);4) planuje i opisuje doświadczenie, którego przebieg wykaże, że np. brom jest pierwiastkiem bardziej aktywnym niż jod, a mniej aktywnym niż chlor;5) opisuje typowe właściwości chemiczne wodorków pierwiastków 17. grupy, w tym ich zachowanie wobec wody i zasad;6) projektuje i przeprowadza doświadczenia pozwalające otrzymać tlen w laboratorium (np. reakcja rozkładu H2O2 lub KMnO4); zapisuje odpowiednie równania reakcji;7) zapisuje równania reakcji otrzymywania tlenków pierwiastków o liczbach atomowych od 1 do 20 - bez Na i K oraz gazów szlachetnych (synteza pierwiastków z tlenem, rozkład soli, np. CaCO3) oraz rozkład wodorotlenków metali o liczbach atomowych 24, 25, 26, 29 i 30, np. Cu(OH)2;8) opisuje typowe właściwości chemiczne tlenków pierwiastków o liczbach atomowych od 1 do 20 oraz 24, 25,26, 29 i 30, w tym zachowanie wobec wody, kwasów i zasad (bez tlenku glinu); zapisuje odpowiednie równania reakcji;9) klasyfikuje tlenki ze względu na ich charakter chemiczny (kwasowy, zasadowy, amfoteryczny i obojętny); planuje i wykonuje doświadczenie, którego przebieg pozwoli wykazać charakter chemiczny tlenku;10) klasyfikuje poznane kwasy ze względu na ich skład (kwasy tlenowe i beztlenowe), moc i właściwości utleniające;11) opisuje typowe właściwości chemiczne kwasów, w tym zachowanie wobec metali, tlenków metali, wodorotlenków i soli kwasów o mniejszej mocy; planuje i przeprowadza odpowiednie doświadczenia (formułuje obserwacje i wnioski); ilustruje je równaniami reakcji.⇑9. rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne węglowodorów; podaje nazwę węglowodoru (alkanu, alkenu i alkinu - do 10 atomów węgla w cząsteczce) zapisanego wzorem strukturalnym lub półstrukturalnym;2) ustala rzędowość atomów węgla w cząsteczce węglowodoru;3) posługuje się poprawną nomenklaturą węglowodorów (nasycone, nienasycone i aromatyczne) i ich fluorowcopochodnych; wykazuje się rozumieniem pojęć: szereg homologiczny, wzór ogólny, izomeria;4) rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne izomerów konstytucyjnych, położenia podstawnika, izomerów optycznych węglowodorów i ich prostych fluorowcopochodnych o podanym wzorze sumarycznym; wśród podanych wzorów węglowodorów i ich pochodnych wskazuje izomery konstytucyjne; wyjaśnia zjawisko izomerii cis-trans; uzasadnia warunki wystąpienia izomerii cis-trans w cząsteczce związku o podanej nazwie lub o podanym wzorze strukturalnym (lub półstrukturalnym);5) określa tendencje zmian właściwości fizycznych (stanu skupienia, temperatury topnienia itp.) w szeregach homologicznych alkanów, alkenów i alkinów;6) opisuje właściwości chemiczne alkanów, na przykładzie następujących reakcji: spalanie, podstawianie (substytucja) atomu (lub atomów) wodoru przez atom (lub atomy) chloru albo bromu przy udziale światła (pisze odpowiednie równania reakcji);7) opisuje właściwości chemiczne alkenów, na przykładzie następujących reakcji: przyłączanie (addycja): H2, Cl2 i Br2, HCl, i HBr, H2O; przewiduje produkty reakcji przyłączenia cząsteczek niesymetrycznych do niesymetrycznych alkenów na podstawie reguły Markownikowa (produkty główne i uboczne); zachowanie wobec zakwaszonego roztworu manganianu(VII) potasu, polimeryzacja; pisze odpowiednie równania reakcji;8) planuje ciąg przemian pozwalających otrzymać np. eten z etanu (z udziałem fluorowcopochodnych węglowodorów); ilustruje je równaniami reakcji;9) opisuje właściwości chemiczne alkinów, na przykładzie etynu: przyłączenie: H2, Cl2 i Br2, HCl, i HBr, H2O, trimeryzacja; pisze odpowiednie równania reakcji;10) wyjaśnia na prostych przykładach mechanizmy reakcji substytucji, addycji, eliminacji; zapisuje odpowiednie równania reakcji;11) ustala wzór monomeru, z jakiego został otrzymany polimer o podanej strukturze;12) opisuje budowę cząsteczki benzenu, z uwzględnieniem delokalizacji elektronów; tłumaczy dlaczego benzen, w przeciwieństwie do alkenów, nie odbarwia wody bromowej ani zakwaszonego roztworu manganianu(VII) potasu;13) opisuje właściwości węglowodorów aromatycznych, na przykładzie reakcji benzenu i toluenu: spalanie, reakcje z Cl2 lub Br2 wobec katalizatora lub w obecności światła, nitrowanie; pisze odpowiednie równania reakcji;14) projektuje doświadczenia dowodzące różnice we właściwościach węglowodorów nasyconych, nienasyconych i aromatycznych; przewiduje obserwacje, formułuje wnioski i ilustruje je równaniami reakcji.⇑10. Hydroksylowe pochodne węglowodorów - alkohole i zalicza substancję do alkoholi lub fenoli (na podstawie budowy jej cząsteczki); wskazuje wzory alkoholi pierwszo-, drugo- i trzeciorzędowych;2) rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne izomerów alkoholi mono- i polihydroksylowych o podanym wzorze sumarycznym (izomerów szkieletowych, położenia podstawnika); podaje ich nazwy systematyczne;3) opisuje właściwości chemiczne alkoholi, na przykładzie etanolu i innych prostych alkoholi w oparciu o reakcje: spalania wobec różnej ilości tlenu, reakcje z HCl i HBr, zachowanie wobec sodu, utlenienie do związków karbonylowych i ewentualnie do kwasów karboksylowych, odwodnienie do alkenów, reakcję z nieorganicznymi kwasami tlenowymi i kwasami karboksylowymi; zapisuje odpowiednie równania reakcji;4) porównuje właściwości fizyczne i chemiczne: etanolu i glicerolu; projektuje doświadczenie, którego przebieg pozwoli odróżnić alkohol monohydroksylowy od alkoholu polihydroksylowego; na podstawie obserwacji wyników doświadczenia klasyfikuje alkohol do mono- lub polihydroksylowych;5) dobiera współczynniki reakcji roztworu manganianu(VII) potasu (w środowisku kwasowym) z etanolem;6) opisuje reakcję benzenolu z: sodem i z wodorotlenkiem sodu; bromem, kwasem azotowym(V); zapisuje odpowiednie równania reakcji;7) opisuje różnice we właściwościach chemicznych alkoholi i fenoli; ilustruje je odpowiednimi równaniami reakcji.⇑11. Związki karbonylowe - aldehydy i wskazuje na różnice w strukturze aldehydów i ketonów (obecność grupy aldehydowej i ketonowej);2) rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne izomerycznych aldehydów i ketonów o podanym wzorze sumarycznym; tworzy nazwy systematyczne prostych aldehydów i ketonów;3) planuje i przeprowadza doświadczenie, którego celem jest odróżnienie aldehydu od ketonu, np. etanalu od propanonu (z odczynnikiem Tollensa i Trommera).⇑12. Kwasy wskazuje grupę karboksylową i resztę kwasową we wzorach kwasów karboksylowych (alifatycznych i aromatycznych); rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne izomerycznych kwasów karboksylowych o podanym wzorze sumarycznym;2) na podstawie obserwacji wyników doświadczenia (reakcja kwasu mrówkowego z manganianem(VII) potasu w obecności kwasu siarkowego(VI)) wnioskuje o Zadanie ze stałej równowagi chemicznej Dzisiaj, przerobimy przykład, na którym nauczymy się jak wyliczyć stężenia w stanie równowagi, mając tylko początkowe stężenia reagentów i stała równowagi. Podobne obliczenia w rozmaitych zadań często sprawia problem, więc właśnie dziś omówimy krok po kroku dojście do wyniku i ewentualnie pułapki, jakie czekają na nas. Przed rozpoczęciem czytania warto powtórzyć sobie pojęcie delty z matematyki i jak ją wyliczyć. Reakcja tlenku węgla(II) z parą wodną przebiega zgodnie z równaniem:CO(g) + H2O(g) ⇌ H2(g) + CO2(g)W temperaturze T stężeniowa stała równowagi tej reakcji jest równa 2, zamkniętym reaktorze o stałej pojemności zmieszano mol tlenku węgla(II) z parą wodną ilości trzykrotnie większej od ilości stechiometrycznej. Mieszaninę utrzymywano temperaturze T aż do osiągnięcia stanu równowagi dynamicznej przez liczbę moli każdej substancji znajdującej się w reaktorze po ustaleniu się stanu równowagi opisanej reakcji. Na początku musimy ustalić, od czego zaczynamy. Z równania wynika, że objętość jest stała, to znaczy, że możemy założyć jej wartość. Na potrzeby obliczeń możemy założyć, że objętości jest tyle, że liczba moli reagenta jest równa stężeniu molowemu tego reagenta. Rozpiszmy sobie dane: n₀ oznacza ilość moli na początku reackji jakie miały poszczególne reagenty. W zadaniu mamy wprost napisane, że w reaktorze jest 1,5 mola CO. Mam również podane, że pary wodnej jest 3 razy więcej niż jej ilości stechiometrycznej. W równaniu widzimy, że przed H2O nie ma żadnej liczby, więc liczba stechiometryczna pary wodnej jest równa 1. Mnożąc tę liczbę przez 3, otrzymujemy wynik równy 3 molom. W zadania również nie jest wspomniane ile jest moli H2 i CO2, więc uznajemy, że ich nie ma na początku reakcji. nₚ oznacza ile przereagowało moli i ile ich powstało. Jeżeli w reaktorze na początku reakcji znajdowałyby się jeszcze produkty tej reakcji, czyli H2 i CO2 to musielibyśmy obliczyć współczynnik Q. Współczynnik ten wskazuje, w którą stronę przebiegnie reakcja. Więcej o nim powiemy w innym artykule, ponieważ teraz wiemy, że mamy tylko substraty, które przereagują. Stosunek substratów do produktów jest równy 1:1. Więc wiemy, że jeżeli przereaguje x substratów to powstanie x produktów. Jeżeli stosunek np. 1:2 to z x powstawało 2x produktów. nr oznacza ile jest moli w stanie równowagi. Od substratów odejmujemy ilość, która przereagowała. Dla ułatwienia podłóżmy do wzoru na stałą równowagi jak w ostatnim artykule. Teraz podstawmy do powyższą reakcję do wzoru. Pod stałą równowagi i odpowiednie reagenty podstawmy ich stężenia. Przekształćmy równanie i usuńmy niepotrzebne potęgi. Dokonajmy teraz obliczeń w mianowniku, żebyśmy mogli łatiwej przekształcić równanie. W celu usunięcia ułamka musimy równanie pomnożyć obustronnie o wartość mianownika, czyli o wartość 4,5 – 4,5x + x². Usuńmy nawias mnożąc jego wartość przez 2 i przenieśmy x² na drugą stronę równania tak, aby po prawej stronie zostało 0. Doprowadzanie do takiego równanie pozwoli nam z łatwością obliczyć deltę. a = 1b = -9c = 9 Przypomnij wzór na deltę Δ = b² – 4ac. Δ = (-9)² – 4 • 1 • 9Δ = 81 – 36Δ = 45 √Δ = ~ Wiemy, że delta jest większą od 0, więc możemy sobie przypomnieć 2 wzory na wyznaczenie miejsc zerowych. Podłóżmy dane pod oba wzory. x₁ = ~1,15x₂ = ~7,96 Powstaje tu pytanie, który teraz wynik jest prawdziwy? Łatwo to sprawdzić podstawiając pod x pod dowolne równanie. Jeżeli x₂ jest poprawny to jakie stężenie będzie miał przykładowo para wodna H2O. Jej początkowe stężenie wynosiło 3 więc jeżeli odejmiemy od niej 7,96, wyjdzie, że w stanie równowagi ma stężenie – To od razu nam mówi, że tylko drugie rozwiązanie jest prawidłowe. Sprawdźmy, jakie są więc stężenia: x = 1,15CO = 1,5 – 1,15 = H2O = 3,0 – 1,15 = 1,85H2 = 1,15CO2 = 1,15 Zgodnie z naszym założeniem o objętości w reaktorze te stężenia są również ilością moli. Tak więc podane wyniki są już gotową odpowiedzią do zadania. Podsumowanie Jest to jeden przykład z wielu zadań związanych ze stałą równowagi. W przyszłości poruszymy więcej wariantów takich zadań, jakie mogą nas spotkać. Możecie się również spodziewać w przyszłości aplikacji, która wam pomoże zrozumieć takie działania 🙂 Spis treściZasady azotoweWybrane kwasy organiczneKod genetycznyPotencjał wody w komórce roślinnejRównanie Hardy’ego-Weinberga Wybrane aminokwasy białkoweRozpuszczalność soli i wodorotlenków w wodzie w temperaturze 25 °CStałe dysocjacji wybranych kwasów w roztworach wodnych w temperaturze 25 °CStałe dysocjacji wybranych zasad w roztworach wodnych w temperaturze 25 °CSzereg elektrochemiczny wybranych metaliUkład okresowy pierwiastkówKinematykaDynamikaSiła ciężkości, siła sprężystości i siła tarciaDrgania i faleOptykaTermodynamikaPole magnetyczneFizyka współczesnaElektrostatykaPrąd elektrycznyLogarytmyRównania kwadratowePrzedrostkiStałe i jednostki fizyczne i chemiczneWybrane zagadnienia z trygonometriiZasady azotoweWybrane kwasy organiczneKod genetycznyPotencjał wody w komórce roślinnejΨW = ΨS + ΨPΨW – potencjał wodyΨS – potencjał osmotycznyΨP – potencjał ciśnieniaRównanie Hardy’ego-WeinbergaRównanie Hardy’ego-Weinbergap + q = 1(p + q)2 = p2 + 2pq + q2 = 1gdzie:p – częstość allelu dominującego w populacji,q – częstość allelu recesywnego w aminokwasy białkowe Rozpuszczalność soli i wodorotlenków w wodzie w temperaturze 25 °CR – substancja rozpuszczalna; T – substancja trudno rozpuszczalna (strąca się ze stęż. roztworów); N – substancja nierozpuszczalna; — oznacza, że dana substancja albo rozkłada się w wodzie, albo nie została otrzymana Źródło: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Warszawa 2004. Stałe dysocjacji wybranych kwasów w roztworach wodnych w temperaturze 25 °CŹródło: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010. J. Sawicka, A. Janich-Kilian, W. Cejner-Mania, G. Urbańczyk, Tablice chemiczne, Gdańsk 2001. * jeśli w tabeli nie zaznaczono inaczej Stałe dysocjacji wybranych zasad w roztworach wodnych w temperaturze 25 °CŹródło: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010. J. Sawicka, A. Janich-Kilian, W. Cejner-Mania, G. Urbańczyk, Tablice chemiczne, Gdańsk 2001. Źródło: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010. J. Sawicka, A. Janich-Kilian, W. Cejner-Mania, G. Urbańczyk, Tablice chemiczne, Gdańsk 2001. Układ okresowy pierwiastkówKinematykaDynamikaSiła ciężkości, siła sprężystości i siła tarciaDrgania i faleOptykaTermodynamikaPole magnetyczneFizyka współczesnaElektrostatykaPrąd elektrycznyLogarytmyLogarytmem log a c dodatniej liczby c przy podstawie a (a>0 i a≠1) nazywamy wykładnik b potęgi, do której należy podnieść podstawę a, aby otrzymać liczbę c:logac = b wtedy i tylko wtedy, gdy ab = clog x oraz lg x oznacza log10 xDla x>0, y>0 i a>0 i a≠1 prawdziwa jest równość:loga ( x ⋅ y ) = loga x + loga yWartości logarytmów dziesiętnych:Równania kwadratoweRównanie kwadratowe ax 2 + bx + c = 0, gdzie a≠0, ma rozwiązania rzeczywiste wtedy i tylko wtedy, gdy ∆ = b2 – 4ac ≥ te wyrażają się wzorami:PrzedrostkiStałe i jednostki fizyczne i chemiczneWybrane zagadnienia z trygonometriiWartości sinus i cosinus:Zależności:Wartości sinus, cosinus i tangens dla wybranych kątów: Na tych zajęciach nauczysz się prawidłowo rozwiązywać zadania maturalne! Aby dobrze napisać maturę trzeba umieć rozwiązywać zadania. Dlatego pokażę Ci jak sobie z nimi radzić bazując na zadaniach z tematów, które najczęściej pojawiały się na maturach. To będą zajęcia w całości poświęcone zadaniom. Praktyka czyni mistrza! Powiem Ci jak odpowiadać zgodnie z kluczem, jakich błędów nie popełniać i o czym pamiętać by nie tracić głupio punktów. Odpowiem również na Twoje pytania jeśli czegoś nie będziesz rozumieć. Otrzymasz nie tylko dostęp do lekcji live ale i nagrania z tych spotkań. Będziesz mógł je odtwarzać do woli przez 3 miesiące! Harmonogram Formułowanie odpowiedzi do zadań otwartych poniedziałek – Kinetyka i równowaga reakcji Stała i stopień dysocjacji, skala pH. Hydroliza soli Lekcje będą odbywać się w godzinach od 18:00-20:00 Dodatkowo otrzymasz kod rabatowy! Zapisując się na cykl zajęć „Maturalne pewniaki w praktyce”, otrzymasz 20% rabat na kurs „Zadania maturalne bez tajemnic”. więcej o kursie TUTAJ. Zapisz się już teraz 4 lekcje na żywo 4 nagrania Kilkadziesiąt zadań Kod rabatowy na kurs „Zadania bez tajemnic” O mnie Jestem doktorantem w Polskiej Akademii Nauk, a chemia i przekazywanie wiedzy chemicznej to moja pasja. Prowadzę portal Biomist i współpracuję z OKE Łódź. Od 17 lat pomagam maturzystom na forach internetowych i grupach dyskusyjnych, a trzeci rok z rzędu prowadzę lekcje online w ramach Powtórki z chemii. Jestem autorem dwóch podręczników poświęconych obliczeniom chemicznym. Walka o poprawę nauczania chemii jest moim celem, więc pokazuję chemię tak, jak uważam że powinno się jej uczyć, by przynieść dobre efekty. biber Posty: 110 Rejestracja: 20 sty 2009, o 13:22 Zadania maturalne Witam, tak sobie pomyślałem, że nie każdy z nas chodzi na korki i nie ma możliwości rozpatrzyć z kimś osobiście zadań których sam nie może zrobić lub ma z nimi problemy. Tak więc pomyślałem że możemy zrobić tutaj taki podobny temat jak na dziale biologii. Ja robiąc Witowskiego natrafiłem dzisiaj na zadanie maturalne którego nie moge zrobić a na internecie też nie uzyskałem żadnej wskazówki. Oblicz maksymalną objętość SO2 jaka może być związana przez wodny roztwór 3moli NaOH w temp 25C i pod ciśnieniem p= 1013 hPa. Załóż że produktem jest sól obojętna R=83,14 Mi wyszło 73,37dm3 w Witowskim odpowiedź jest 36,68cm3 Jak ktoś zrobi niech zada kolejne Może sie rozkręci Zdrowia ar33k Posty: 538 Rejestracja: 29 gru 2009, o 12:45 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: ar33k » 7 sty 2010, o 14:57 SO2 + 2NaOH Na2SO3 + H2O 1 mol SO2 - 2 mol NaOH x - 3 mol NaOH x=1,5 mol SO2 p=1013hPa, R= 83,14 (hPa*dm3)/(K*mol), n= 1,5 mol, T=298K, V=? pV=nRT //:p V=nRT/p V=(1,5*83,14*298)/1013 [pominąłem rachunek jednostek] = 36,69 dm3. Proszę bardzo. Moje zadanie: Podczas działania kwasu azotowego o średnim stężeniu wydziela się brunatny gaz, a w roztworze tworzy się sól trójwartościowego żelaza. Ułóż równanie i oblicz jaką objętość zajmie otrzymany gaz w warunkach normalnych. ar33k Posty: 538 Rejestracja: 29 gru 2009, o 12:45 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: ar33k » 7 sty 2010, o 15:16 W poprzednim poście usunął mi się końcowy fragment. Powinno na końcu być W reakcji brało udział 0,25 mola żelaza" biber Posty: 110 Rejestracja: 20 sty 2009, o 13:22 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: biber » 7 sty 2010, o 15:20 Dzięki wielkie, źle napisałem rekacje Fe + 6HNO3Fe(NO3)3 + 3NO2 + 3H2O mola Fe 3 x mola NO2 VNO2= x 22,4 = Chyba o to chodziło? 0,6g stopu żelaza z węglem spalono w strumieniu tlenu, w wyniku czego powstało CO. Jaki procent stanowi węgiel w tym stopie? biber Posty: 110 Rejestracja: 20 sty 2009, o 13:22 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: biber » 7 sty 2010, o 15:30 Wieć produktem bedzię Na2SO4 i wodór ale wynik i tak sie nie zmieni Ostatnio zmieniony 7 sty 2010, o 15:31 przez biber, łącznie zmieniany 1 raz. Bree Posty: 130 Rejestracja: 1 paź 2009, o 10:44 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: Bree » 7 sty 2010, o 15:57 to ja mam jedno zadanie z Maturalnie, że zdasz. Zmieszano kwas etanowy z alkoholem etylowym w ilościach stechiometrycznych i przeprowadzono reakcję. Stała równowagi wynosi oblicz wydajność reakcji. ułożyłam równanie estryfikacji,ale dalej nie wiem? i zakładając, że to reakcja przebiega 11 mogę obliczyć masę teoretyczną z równania, ale nie mam tej rzeczywistej. no i nie wiem po co mi stała. persil1991 Posty: 1673 Rejestracja: 22 maja 2008, o 22:21 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: persil1991 » 7 sty 2010, o 16:30 co prawda nie obliczyłem tego sposobem chemicznym, ale bardziej matematycznym, to mimo wszystko wpiszę tutaj co mi wyszło może Ci się do czegoś przyda. piszemy wzór na stałą: K = [x]*[x] / [1-x]*[1-x] już tłumaczę skąd mi się to wzięło. Jeśli mamy wydajność np. 10% to oznacza, że powstanie nam z 1 mola substratów 0,1 mola produktów - to jest to nasze x. Jednocześnie oznacza to, że tyle (czyli 0,1) moli substratów ubyło - w tym przypadku byłoby to 0,9 i mielibyśmy wzór: K = [0,1]*[0,1] / [0,9]*[0,9] No ale wydajności nie znamy. Podstawiamy więc pod K wartość 2,25 i mamy równanie z jedną niewiadomą. Równanie jest trochę skomplikowane, pojawia się równanie kwadratowe plus wzór skróconego mnożenia. Ostatecznie otrzymujemy dwa wyniki: x1 = 3 x2 = 0,6 Odrzucamy ten pierwszy, ponieważ po podstawieniu do wzoru otrzymalibyśmy ujemną ilość substratu: 1 - x = ? 1 - 3 = -2 ŹLE! Pozostaje wartość 0,6, czyli W = 60% ar33k Posty: 538 Rejestracja: 29 gru 2009, o 12:45 Re: Zadania maturalne - pomoc Post autor: ar33k » 7 sty 2010, o 16:42 persil1991, pełny szacunek. Teraz jak na to patrze wydaję się łatwe, ale 10 minut temu, jak próbowałem to zrobić to hmm nie D vinnie Posty: 50 Rejestracja: 17 paź 2009, o 20:29 Re: Zadania maturalne Post autor: vinnie » 8 sty 2010, o 00:20 Dlaczego w jednym powyższych zadań, nie może wyjść nam sól Na2SO3 a akurat Na2SO4? Czy nie jest tak,że obie sole są obojętne? 1 Odpowiedzi 11583 Odsłony Ostatni post autor: oxyggenium 3 kwie 2014, o 20:22 5 Odpowiedzi 12067 Odsłony Ostatni post autor: Giardia Lamblia 25 kwie 2014, o 16:14 1 Odpowiedzi 4970 Odsłony Ostatni post autor: thegreentops 6 maja 2015, o 11:23 2 Odpowiedzi 1416 Odsłony Ostatni post autor: cordis 5 maja 2014, o 20:22 1 Odpowiedzi 6375 Odsłony Ostatni post autor: Penny+Lane 6 wrz 2019, o 17:40 Kto jest online Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 0 gości

stała równowagi reakcji zadania maturalne